Δεν
πρέπει όμως ποτέ να ξεχνάμε ότι αυτό έγινε από την σκοπιά μιας
φιλοσοφίας, που ήταν μηδενιστική, που είχε ζωγραφισμένη στο θυρεό της
την άρνηση της ζωής…
Όπως ξέρουμε, ο Αριστοτέλης έβλεπε στην ευσπλαχνία μια αρρωστημένη κι επικίνδυνη κατάσταση,
την οποία καλά θα κάναμε να αντιμετωπίζουμε κάθε τόσο μ’ ένα καθαρτικό:
Η τραγωδία ήταν γι’ αυτόν ένα τέτοιο καθαρτικό. Για να προστατέψουμε το
ένστικτο της ζωής, θα πρέπει πράγματι να βρούμε ένα μέσο που θα
τρυπήσει και θα κάνει κομμάτια αυτήν την αρρωστημένη και επικίνδυνη
συσσώρευση ευσπλαχνίας…
Μέσα
στην ανθυγιεινή σύγχρονη κατάσταση, τίποτε δεν είναι πιο ανθυγιεινό απ’
την ευσπλαχνία. Να γίνουμε γιατροί σ’ αυτή την περίπτωση, να γίνουμε
ανελέητοι, να βάλουμε το νυστέρι -αυτό είναι το καθήκον μας…Είναι απαραίτητο να πούμε ποιόν θεωρούμε αντίπαλο μας: Τους θεολόγους και όλους όσους έχουν αίμα θεολόγου στις φλέβες τους κι όλη τη φιλοσοφία τους…
Όσο
ο ιερέας θεωρείται ένα ανώτερο είδος ανθρώπου -αυτός ο επαγγελματίας
αρνητής, συκοφάντης και δηλητηριαστής της ζωής- δεν υπάρχει απάντηση στο
ερώτημα: Τί είναι αλήθεια; Η αλήθεια στηρίζεται ήδη στο κεφάλι
της, δηλαδή, αντιστρέφεται, όταν ο συνειδητός υπερασπιστής του μηδενός
και της άρνησης γίνεται δεκτός ως αντιπρόσωπος της «αλήθειας»… Όταν έχει
κανείς «ιερά» καθήκοντα, όπως παραδείγματος χάριν να κάνει καλύτερους
τους ανθρώπους, να τους σώσει ή να τους λυτρώσει· με μια τέτοια αποστολή
ένας άνθρωπος τοποθετείται έξω απ’ όλες τις αξιολογήσεις που απλώς
συμφωνούν με τη λογική:
Αυτός
ο ίδιος καθαγιάζεται απ’ αυτήν την αποστολή, αυτός ο ίδιος είναι ένας
τύπος ανώτερης βαθμίδας!…. Τί είναι η επιστήμη για τον ιερέα; Αυτός
βρίσκεται πάνω απ’ αυτήν! Κι ο ιερέας είναι εκείνος που βασιλεύει μέχρι
σήμερα! Καθορίζει την έννοια του «αληθινού» και του «ψεύτικου»!…
Σ’ αυτό το ένστικτο των θεολόγων κηρύσσω πόλεμο: Βρήκα τα ίχνη του παντού.
Όποιος
έχει αίμα θεολόγου στις φλέβες του κοιτά τα πράγματα από μια εσφαλμένη
και ανέντιμη προοπτική. Το πάθος που ξεπηδά από δω μέσα ονομάζεται
«πίστη»: Να κλείσουμε μια για πάντα τα μάτια μας μπροστά στον εαυτό μας,
για να μη υποφέρουμε από τη θέα της αθεράπευτης ψευτιάς.
Αυτή
η σφαλερή θέαση των πραγμάτων έχει μετατραπεί σε ηθική, σε αρετή, σε
αγιότητα· η καλή συνείδηση ενώνεται με την εσφαλμένη οπτική και σε καμιά
άλλη οπτική δεν παραχωρείται κάποια αξία, από τη στιγμή που η πρώτη
έχει γίνει ιερή και απαραβίαστη με τα ονόματα «Θεός», «λύτρωση»,
«αιωνιότητα».
Ανακάλυψα
το ένστικτο των θεολόγων παντού: είναι η πιο διαδεδομένη, πραγματικά
υποχθόνια, μορφή ψευτιάς που υπάρχει στη γη. Ο,τιδήποτε θεωρεί αληθινό
ένας θεολόγος είναι αναγκαστικά ψεύτικο· αυτό είναι σχεδόν ένα κριτήριο
της αλήθειας. Το πιο θεμελιώδες ένστικτο του, το ένστικτο της διαφύλαξης
του εαυτού του, του απαγορεύει να τιμήσει κάποτε την πραγματικότητα ή
να της δώσει το λόγο. Παντού όπου φτάνει η επίδραση του θεολόγου, οι
αξιολογικές κρίσεις στηρίζονται στα κεφάλια τους, και οι έννοιες του
«αληθινού» και του «ψεύτικου» αλλάζουν αναγκαστικά ρόλους: Ό,τι
είναι επιζήμιο για τη ζωή ονομάζεται «αληθινό»·ό,τι την ανεβάζει, την
εξυψώνει, την επιβεβαιώνει, τη δικαιολογείκαι την κάνει να θριαμβεύει,
ονομάζεται «ψεύτικο»…
Όταν
οι θεολόγοι απλώνουν τα χέρια προς τη δύναμη μέσω της «συνείδησης» των
ηγεμόνων (ή των λαών), δεν πρέπει ποτέ να αμφιβάλλουμε γι’ αυτό που
συμβαίνει πραγματικά κατά βάθος: Η θέληση του τέλους, η μηδενιστική θέληση θέλει δύναμη…
Μια
αρετή πρέπει να είναι δική μας επινόηση, πρωταρχική μας άμυνα και
ανάγκη· με οποιαδήποτε άλλη έννοια, δεν είναι παρά ένας κίνδυνος. Ό,τι
δεν είναι απαραίτητος όρος για τη ζωή μας, τη βλάπτει· μια αρετή που
εμπνέεται αποκλειστικά από ένα αίσθημα σεβασμού για την έννοια της
«αρετής», είναι επιβλαβής…
Στον Χριστιανισμό ούτε η ηθική ούτε η θρησκεία έχουν κάποια σημεία επαφής με την πραγματικότητα.
Τίποτε
άλλο εκτός από φανταστικά αίτια («Θεός», «ψυχή», «εγώ», «πνεύμα»,
«ελεύθερη βούληση» -ή και «ανελεύθερη βούληση»), τίποτε άλλο εκτός από
φανταστικά αποτελέσματα («αμαρτία», «λύτρωση», «χάρη», «τιμωρία», «άφεση
των αμαρτιών»). Σχέσεις μεταξύ φανταστικών όντων («Θεός», «πνεύματα»,
«ψυχές»)· μια φανταστική φυσική επιστήμη (ανθρωποκεντρική· απόλυτη
έλλειψη της έννοιας των φυσικών αιτίων)· μια φανταστική ψυχολογία
(τίποτε άλλο εκτός από αυτο-παρεξηγήσεις, ερμηνείες ευχάριστων ή
δυσάρεστων γενικών αισθημάτων, με τη βοήθεια της συνθηματικής γλώσσας
της θρησκευτικό-ηθικής ιδιοσυγκρασίας: «Μεταμέλεια», «τύψεις
συνειδήσεως», «πειρασμός από τον Διάβολο», «παρουσία του Θεού»)· μια
φανταστική τελεολογία («βασιλεία του Θεού», «έσχατη κρίση», «αιώνια
ζωή»).
Τούτος
ο καθαρά φανταστικός κόσμος είναι πολύ κατώτερος από τον κόσμο των
ονείρων στο μέτρο που ο τελευταίος αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα,
ενώ ο πρώτος την παραποιεί, την υποτιμά και την αρνείται.
Από
τη στιγμή που επινοήθηκε η έννοια «φύση» ως αντίθετο του «Θεού», το
«φυσικό» έγινε συνώνυμο του «αξιοκατάκριτου» -ολόκληρος ο φανταστικός
αυτός κόσμος ριζώνει στο μίσος για το φυσικό (για την πραγματικότητα!)·
είναι η έκφραση της βαθιάς δυσαρέσκειας που προκαλείται από την
πραγματικότητα…. Αλλά αυτό εξηγεί τα πάντα.
Ποιος έχει λόγους να ξεφύγει από την πραγματικότητα μ’ ένα ψέμα; Εκείνος που υποφέρει απ’ αυτήν.Αλλά
το να υποφέρεις από την πραγματικότητα σημαίνει ότι είσαι μια
αποτυχημένη πραγματικότητα… Η υπεροχή των αισθημάτων δυσαρέσκειας έναντι
των αισθημάτων ευχαρίστησης είναι η αιτία αυτής της πλασματικής ηθικής
και θρησκείας. Αλλά τούτη η υπεροχή δίνει τη συνταγή της παρακμής…
Ο καλός Θεός και ο κακός Διάβολος: Δύο εξαμβλώματα της παρακμής. Πώς
είναι δυνατόν να ενδίδει κανείς σήμερα στην απλοϊκότητα των χριστιανών
θεολόγων μέχρι σημείου να επιμένει μαζί τους ότι η εξέλιξη της έννοιας
του Θεού από τον «Θεό του Ισραήλ», τον Θεό ενός λαού, στον χριστιανικό
Θεό, την πεμπτουσία όλων των καλών, αντιπροσωπεύει πρόοδο;… Κι αυτός ο
ίδιος τόσο αναιμικός, τόσο αδύναμος, τόσο παρακμιακός…. Ακόμη και οι
αναιμικότεροι των αναιμικών έγιναν αφέντες του: Οι κύριοι μεταφυσικοί
μας… Άπλωσαν τα δίχτυα τους γύρω του, κι αυτός, υπνωτισμένος απ’ τις
κινήσεις τους, κατάντησε αράχνη…
Η
χριστιανική αντίληψη του Θεού -ο Θεός ως Θεός των αρρώστων, ο Θεός ως
αράχνη, ο Θεός ως πνεύμα- είναι μια από τις πιο διεφθαρμένες αντιλήψεις
του Θεού που εμφανίστηκαν ποτέ στη γη. Ίσως να αντιπροσωπεύει το
χαμηλότερο δείκτη της καθοδικής εξέλιξης των θεϊκών τύπων.
Ο
Θεός εκφυλίστηκε σε αντίθεση της ζωής, αντί να είναι η εξύμνηση της και
το αιώνιο ΝΑΙ της! Ο Θεός ως κήρυξη πολέμου εναντίον της ζωής, εναντίον
της φύσης, εναντίον της θέλησης για ζωή! Ο Θεός· η συνταγή για κάθε
συκοφαντία «αυτού του κόσμου»… Ο Θεός· η θεοποίηση του μηδενός, η θέληση
του μηδενός που εκφράζεται με άγια λόγια!…
Όταν
ο Χριστιανισμός εγκατέλειψε το πρώτο του έδαφος, τα κατώτερα στρώματα,
τον υπόκοσμο του αρχαίου κόσμου, όταν άρχισε να αναζητά τη δύναμη
ανάμεσα σε βαρβαρικούς λαούς, δεν αντιμετώπιζε πια βαριεστημένους
ανθρώπους, αλλά αποκτηνωμένους ανθρώπους, ανθρώπους ωμούς -δυνατούς αλλά
χοντροκομμένους ανθρώπους…
Ο
Χριστιανισμός χρειαζόταν βαρβαρικές έννοιες και αξίες, για να γίνει
κύριος των βαρβάρων· τέτοιες είναι η θυσία του πρωτότοκου, η πόση
αίματος στη «Θεία Ευχαριστία», η περιφρόνηση προς το πνεύμα και τον
πολιτισμό, το μαρτύριο σ’ όλες τις μορφές του, σωματικό και πνευματικό
και η μεγαλοπρέπεια της λατρείας…
Οι
Εβραίοι είναι ο πιο περίεργος λαός της παγκόσμιας ιστορίας, γιατί στο
ερώτημα «να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν», διάλεξαν, μετά από μια
ανησυχαστική προμελέτη, να υπάρχουν με οποιοδήποτε τίμημα. Τούτο το
τίμημα ήταν η ριζική παραποίηση όλης της φύσης, όλης της φυσικότητας,
όλης της πραγματικότητας, ολόκληρου του εσωτερικού και του εξωτερικού
κόσμου.
Οχυρώθηκαν
εναντίον όλων των συνθηκών που επέτρεπαν ως τότε σ’ έναν λαό να ζει·
από τον εαυτό τους δημιούργησαν μια έννοια αντίθετη προς τις φυσικές
συνθήκες· μετέτρεψαν τη θρησκεία, τη λατρεία, την ηθική, την ιστορία,
την ψυχολογία, τη μια μετά την άλλη, σε ανεπανόρθωτες αντιθέσεις προς
τις φυσικές τους αξίες.
απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Αντίχριστος F.W.N.¨
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου